थारु साहित्य

मातृभाषा कविता महोत्सव मनागैल

पिँजरा मनिक चिरैहस बिल्कुल बाँधल बटुँ मै जहाँ मोर पीडा मै बाहेक कोइ नै जानठ सामान हस बिकल टुँ

थारूवान

कोई कुलुवक इपार, कोई उपार गाला मराटै, माखुर मेठाटै कोड्रक किट छुट्ले नार्ई हो कुल्हारा केवल बेगारी चुकाइटै डारल लाठी जसके टस

थारूवान

कोई कुलुवक इपार, कोई उपार गाला मराटै, माखुर मेठाटै कोड्रक किट छुट्ले नार्ई हो कुल्हारा केवल बेगारी चुकाइटै डारल लाठी जसके टस

थारूवान

कृष्णराज सर्वहारी। अरे नत्यौ यी पिरठब्बी खेचुहियक् कपारीम बा जब खेचुहिया चाल करी टे जमिन हिली भुइचाल आइ।

थारूवान

देवराज चौधरी– हेल्लो ! हेल्लो !! – हजुर चिन्हली ? – हाँ, हाँ राम राम ! अस्टे प्रसंगसे बात सुरु हुइल। हालचाल, घरव्यवहार, अध्ययन, भइवा, बहिन्या, पारिवारिक जीवनके बारेमे ढीरे ढीरे मोबाइलमे बात हुई लागल। सायद पहिलेँहिँसे परिचित हुइल रहिट ऊ, जरुल डेख्ले फेन रहल हुँइही, टब्बे टे बरे...

थारूवान

आशिष चौधरी परिवर्तन हेर्न खोज्नेहरुलाई उस्ले भन्ने गर्दथ्यो, ‘कहिले यो बोल्या छौ त कहिले त्यो, बदलाव बोलेर मात्र आउँछ?’

थारूवान

सिताराम चौधरी- थारुका राजा बुद्ध थिए । थारुका राजा दङिशरन थिए ।। थारुको आफ्नै ठूलो राज्य थियो । थारुको आफ्नै पहिचान थियो ।।

थारूवान

थारू प्रसादु– भुख लागल मै भात मंग्नु, टुँ म्वार पिठीम धाप लगाक बरा प्यार से कलो चिपा रो छोट्का । म्वार ठे काम कर्ना पख्रा बा, मै जमिन मंग्नु टुहिन दया लागल अढ्या लगाइक लाग ठन्चे डेलो मालिक टुँ खुद रहो, मै कमैया ओ बरा प्यारसे कलो चिपा रो...

थारूवान

अई थारु तुँ कहाँ बाटो सब्ज आपन हिस्सा अग्वारट जग्गा जग्गाम खुँटा गारट अँग्नक रुख्वक फल झ्वारट तुँ कहाँ बिल्लाइल बाटो तुहाँर मिझ्यारीम टाँग पसारट तुँ काकर चुपचाप बाटो ? यी धर्ती तुहाँर आपन हो

थारूवान

देश ओ जनतन्के कहानी खराब बा समृद्ध देश विकासके बिहानी खराब बा उमेर आइठ एकचो पत्थर फोर्ना मेर बेरोजगार युवन्के जवानी खराब बा

थारूवान